Szamanizm-1000

Szamanizm

Istnieją tylko cztery drogi, cztery opowieści.
Jest opowieść innych.
Jest opowieść umysłu.
Jest moja opowieść.
I jest opowieść duchów.

Umiejętność rozpoznawania tych opowieści oraz ich przekraczania jest drogą do spokoju, odpowiedzi i zdrowia na szamańskiej ścieżce.

Czym jest szamanizm?

Szamanizm nie jest dogmatem, religią, a nawet systemem wierzeń.

Każda osoba praktykująca szamanizm – zarówno ta dorastająca w rdzennej, animistycznej kulturze, jak i świecie zachodnim – jest przede wszystkim narzędziem duchów, a nie uczniem ludzkiego mistrza, mistrzyni. Istotą praktyki szamanizmu jest budowanie z nimi relacji jako odrębnymi, niezależnymi istotami, nie zaś naszymi sługami. Dla osoby praktykującej uzdrawiający szamanizm kluczowe znaczenie ma więc nawiązanie relacji z opiekuńczymi, a nie jakimikolwiek, duchami.

Szamanizm jest uznaniem przodkiń i przodków, którzy zajmują szczególne miejsce w szamańskim kręgu. Nie potrzeba tu żadnej wiary, wystarczą rozpoznanie ludzkich oraz pozaludzkich przodkiń i przodków oraz świadomość, że bez nich ludzkie istnienie nie jest możliwe. A ponieważ podczas szamańskiej podróży czas i przestrzeń nie podlegają prawom umysłu, logiki czy linearności, możliwe stają się spotkania z nimi. Ich wybory życiowe ukształtowały nasze geny, zdecydowały o miejscu naszych narodzin i świecie, w którym przyszło nam żyć. Przodkinie i przodkowie mogą być wsparciem, drogowskazem, brzemieniem, a ich wskazówki determinować kroki, które stawiamy. Niekiedy spotkania z nimi rozpoczynają lub kończą rytuał, przynosząc uzdrowienie. Bywa i tak, że to oni potrzebują naszej uwagi, odmowy, wsparcia, odprawienia, konkretnego gestu lub daru.

Szamanizm to głęboka dyscyplina i codzienna praktyka szacunku do wszystkich żywych istot. Znanych i nieznanych, widzialnych i niewidzialnych, zaprzyjaźnionych i tych, z którymi nie chcemy być w kontakcie. Szamański szacunek jest formą uznania cudzego istnienia.

Szacunek nie jest tożsamy z budowaniem relacji ze wszystkimi istotami – do czego niekiedy namawia neoszamanizm. O istocie szamanizmu stanowi umiejętność rozpoznawania żywych istot oraz otwierania i zamykania drzwi do swego domu – rozumianego nie tylko jako miejsce do życia, lecz także  jako szamański krąg oraz ciało zamieszkane przez umysł, emocje, ducha. Szamanizm zatem oznacza rozpoznanie, powitanie i pożegnanie. Na szamańskiej ścieżce rozpoznanie powinno poprzedzać powitanie, a najlepiej też towarzyszyć pomiędzy powitaniem a pożegnaniem. Umiejętne rozpoznanie daje wolność od tego, czego nie chcemy przyjąć.

Jedną z podstawowych praktyk rytualnych jest podróż szamańska. Nie istnieje uniwersalna mapa, słownik czy encyklopedia, z której można skorzystać wyruszając w szamańską podróż. Bo chociaż warto przygotować się, to gdy rozpocznie się szamańska podróż – będzie nieznana. Innymi słowy nie można w nią wyruszyć siłą woli, emocji czy umysłu, można natomiast stworzyć bezpieczną przestrzeń, a w niej odprawić rytuał i w odpowiednim czasie podjąć próbę wyruszenia w podróż. Niejako wysłać starannie przygotowane zaproszenie czy też zwrócić na siebie uwagę, uczynić swoją intencję widzialną dla ducha. Gdy zaproszenie zostaje przyjęte, rozpoczyna się podróż po skarb, lekarstwo, najważniejszą odpowiedź, odzyskanie zdrowia czy utraconej części siebie. Wymaga to dyscypliny i miłości, przy czym pierwsza jest praktyką, a druga rozpoznaniem.

Badacze określają osobę praktykującą szamanizm jako tę, która jest pobudzona lub w ekstazie. Tę, która wędruje między światami. Tę, która wie. Szamanka, szaman jest osobą, która przekracza ludzkie opowieści i w stanie transu, zwanego również odmiennym stanem świadomości udaje się w podróż szamańską. Celem podróży jest wypełnienie intencji, to może być zdobycie odpowiedzi, informacji albo pomocy dla siebie, drugiej osoby, społeczności, plemienia, przodkiń i przodków lub duchów. Niekiedy podróż związana jest z konkretną misją taką jak uzdrowienie, odnalezienie zwierzęcia mocy, odzyskanie utraconego fragmentu siebie lub utraconej mocy, zdobycie nowych umiejętności.

Szamanizm bezpośrednio związany jest z rozpoznaniem otaczającej natury jako posiadającej takie samo prawo do życia jak człowiek. A zatem żywej w każdej swojej formie oraz posiadającej ducha, z którym można nawiązać kontakt. Gdy mówię, że Ziemia jest moją mamą wskazuję na tę, dzięki której jestem. Wskazuję na mamę, która niesie mnie od urodzenia i pozwala bym dotykał ją bosymi stopami, chodził po niej. Taki dotyk możliwy jest tylko w intymnej relacji.